Eerste impressie van Los Angeles, vanuit Torrance

Lieve vrienden,

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige bericht, heb ik de eerste drie nachten in Torrance overnacht bij couchsurfer Derik. Hij bleek een zeer aparte jongen te zijn, met zijn coincollection (ik dacht dat ik erg was..), zijn acties (hij doneert twee maal per week bloedplasma in The Valley, wat meer dan een uur reizen is (enkele reis!) en waar hij 75 dollar per keer mee verdient) en zijn reacties (hij reageert af en toe heel overdreven. Jullie kunnen in onderstaand verhaal lezen wat ik daarmee bedoel).

Het is nu zondag 13 maart, erg vroeg in de ochtend. De zomertijd is ingegaan (in Nederland ook?) en ik heb mijn eerste nacht bij Celina in Pomona achter de rug. Ik heb uiteraard geprobeerd om al veel van LA te zien, maar omdat Torrance nogal ver van de stad ligt, heb ik nog niet alle toeristische trekpleisters gehad. Hieronder kunnen jullie lezen wat ik zoal heb meegemaakt en gezien de afgelopen drie dagen. Uiteraard vindt je, net als bij mijn vorige verhaal, de samenvatting onderaan dit bericht, voor als je niet genoeg tijd hebt om het te lezen (of gewoon geen zin hebt om het te lezen, want ik moet bekennen dat het wel erg lang is geworden).

Donderdag

Derik moest naar school en naar zijn werk. Hij had me de avond ervoor gevraagd of ik met hem mee wilde naar The Valley, want hij moest er 'iets doen' en als ik met hem mee zou rijden dan zou hij gebruik mogen maken van de Carpool Lane en dat zou hem heel veel tijd schelen. Ik kende de valley alleen van de film Clueless (waar Alicia Silverstone beroofd werd op een parkeerplaats en ze met haar witte Chaneljurkje op de grond moest gaan liggen). De valley bleek helemaal niet zo gevaarlijk te zijn en Derik zei dat hij me erna mee kon nemen naar Griffiths Observatory en naar Hollywood, want daar waren we dan in de buurt. Ik besloot mee te gaan en moest om half 5 op zijn werk zijn, zodat we direct
konden vertrekken na werktijd.

Ondanks de 27 uur zonder slaap de dag ervoor, heb ik geen goede nacht gemaakt bij Derik. Ik werd vroeg wakker, schreef mijn eerdere stuk voor waarbenjij.nu en ging uit bed rond half 11. Ik douchte, at twee soorten cereal (beide zo zoet als honing, dus absoluut het tegenovergestelde van wat ik gewend ben) en maakte dat ik wegkwam uit het stinkhok. Op naar het strand! Redondo Beach. Ik liep naar de straat met de bushalte, vroeg onderweg aan een latino (of hispanic?) of ik de juiste kant opging (dat bleek zo te zijn), raakte aan de praat met een relaxte jongen met een lange blonde sik, Ryan genaamd, die me mee uit eten vroeg (sorry, ik kan niet, ik ga naar de Valley om te kijken naar iemand die plasma gaat doneren..) en vond de bushalte. LA bestaat uit heel veel steden die aan elkaar zijn gebouwd. Torrance is er 1 van en deze stad ligt ten zuiden van downtown. Iedere stad heeft zijn eigen bussysteem en ik stapte op een bus van Torrance Transit. De bus kost een dollar, maar ik hoefde (doordat ik mijn studentenpas liet zien) slechts 50 cent te betalen. Ik had nog geen gelegenheid gehad om te pinnen of om 'cash back' te krijgen bij de supermarkt, dus ik had alleen papiergeld dat ik van Truus (mijn zusje) had gekregen. De hele bus werd in werking gezet om mijn dollar te breken. Grrreat. Uiteindelijk kreeg ik wat quarters (sorry Truus, ik heb nog niet zoveel quarters in handen gehad en sparen is lastig, want ik moest ze dus in de bus gebruiken) en stapte ik na zo'n 20 minuten uit bij Redondo Beach.

Bij Redondo Beach was het zeer rustig. Er was een markt met veel groente waar ik even overheen liep. Ik kocht een cappuccino to go op de pier en liep op mijn blote voeten het strand op. Het warme zand voelde zalig aan (vriest het nog steeds bij jullie, 's nachts?). Een man van een jaar of 60, Joel genaamd, sprak me aan. Hij bleek in Palos Verdes te wonen (een zeer rijke buurt vertelde Derik me later) en heeft vroeger veel gereisd door Europa. Toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam, vertelde hij me dat hij zich de haringkarretjes heel goed kon herinneren. Hij vond de haring heerlijk. Op een gegeven moment vertelde hij me dat zijn moeder een paar maanden geleden was gestorven en dat zijn vader van 90 nu bij hem in woonde. Hij vertrok, want hij moest zijn vader verzorgen.

Ik keek uit over de Grote Oceaan of de Pacific zoals ze 'm in het Engels noemen en zag pelikanen in en uit het water vliegen met op de achtergrond een paar dolfijnen die heen en weer zwommen, alsof ze de bewakers van het strand waren. Fantastisch! Ik lag lekker te verkleuren, toen Joel weer naast me stond. Hij had schelpen gevonden en gaf ze aan me. Eén ervan ken ik alleen in plastic vorm, met zo'n rood 'liksnoepje' erin. De andere twee heb ik teruggegooid in de oceaan toen ik erin ging pootje baden. Wel erg koud, maar toch goed te doen zolang je heen en weer blijft lopen. Joel vertelde me dat hij op vrijdagavond altijd naar een tent in Long Beach gaat, Cowboy Country genaamd, waar je van 7 tot 8 gratis lijndansles kan krijgen. Het leek me erg leuk om daarheen te gaan, maar dan wel zonder Derik, dus als ik aanstaande vrijdag nog in LA ben, dan zal ik zien of ik er kan komen.

De reis naar Deriks werk was niet bijzonder, behalve dan dat ik over moest stappen van bus 3 op bus 6 bij de mall en ik, toen ik uit was gestapt, geen bordje zag met welke bussen bij die halte zoal komen (de halte bestond uit een bankje, dat was alles). Gelukkig zag een bewaker dat ik op mijn uitgeprinte kaartje aan het kijken was en vroeg me of hij me kon helpen. Ik zei van niet, want dat ik dacht dat ik bij de juiste halte zat, maar dat bleek niet zo te zijn! Thank God dat ik dus door hem aangesproken werd, anders zat ik er nu nog :)

Ik kwam rond tien voor half vijf aan bij Derik en de cereal en de cappuchino was alles wat ik had gehad die dag, dus ik begon honger te krijgen. Er was een Subway om de hoek van zijn werk, dus ik bestelde mijn allereerste Subwaybroodje (bruin met tonijnsalade, rode ui, sla, olijfjes en tomaat). Zalig!

Het plasma doneren duurde zo'n anderhalf uur. Erna gingen we naar Griffiths Observatory wat ten noorden van de stad ligt, bovenop een berg. Het is een museum dat in het teken staat van het sterrenstelsel en er wordt iedere avond een hele mooie show gegeven, waarbij je in een soort van bioscoopstoel 'ligt' en je naar de sterren kijkt. Er wordt uitgelegd hoe men vroeger dacht over het sterrenstelsel en wat men er nu vanaf weet. Vroeger dacht men bijvoorbeeld dat de aarde het middelpunt was. Nu weten we dat de zon het middelpunt is, alhoewel er nog veel meer sterrenstelsels zijn, dus waarschijnlijk is ons sterrenstelsel ook niet het middelpunt maar draait ons sterrenstelsel ook weer ergens omheen. Interessant. Toen we naar buiten liepen, wees Derik (die akelig dicht naast me liep.. En dan af en toe ineens mij afsneed als we een bepaalde kant uit moesten lopen. Hoe moeilijk is het om even te zeggen "Turn right here"?!) me op de 'big dipper', oftewel de grote beer. Nu snap ik waarom ze het hier een dipper noemen (een pollepel) en wij het een steelpannetje. Het staat hier op z'n kop (of het staat bij ons op z'n kop natuurlijk, het is maar net vanuit welk standpunt je het bekijkt. Het is in ieder geval een heel vreemde gewaarwording.

Het was erg fris geworden en we reden richting huis. Tenminste, dat is wat ik dacht. Het was een uur of half 11 's avonds en Derik moest nog een opdracht doen voor school (hij studeert Geologie en moest een doorsnede tekenen van de aarde hier in LA). Hij reed via Hollywood Boulevard en vertelde me waar het Chinese Theater is en de Walk of Fame. Toen bleek dat hij een parkeerplaats zocht, zei ik dat ik het ook wel prima vond om naar huis te gaan. Ik kan er altijd nog een keer heengaan met Celina of alleen. Volgens mij is het bij daglicht veel leuker om te bekijken. Dus we reden door. Met aan mijn linkerhand een prachtig uitzicht, alweer, over de skyline van downtown. Wat apart is dat toch, zo'n groepje wolkenkrabbers, tussen al die lichtjes. Toen we thuiskwamen vroeg ik Derik waar ik zijn vest moest doen, die ik geleend had. Zijn reactie was heel vreemd, hij deed alsof ik een heel rare vraag stelde. Hij zei iets van "pfff, god... Wat maakt het uit!!.. It's not like I'm going to wear it any time soon". Ik dacht juist, omdat hij bezig was met de was, dat hij de vest misschien wilde wassen, maar goed, niet dus. Ik weet het, je had erbij moeten zijn om te merken hoe vreemd hij zich gedroeg.. Hij begon trouwens vlak erna weer heel erg vriendelijk te doen en vertelde me over wat hij nog wilde doen zaterdag, maar ik zou die dag naar Celina gaan en ik had al besloten dat ik er heeeel vroeg naartoe zou gaan. Dus dat zei ik tegen hem en hij was heel erg (maar dan ook echt heel erg) teleurgesteld. Nu kon hij 'weeeer' niet een ochtend doorbrengen met een couchsurfer. Ik zei dat we al meerdere avonden hadden gehad, dus dat het toch prima was. "Nou, okee" was zijn antwoord. Ik was blij toen ik rond middernacht in bed lag en dat Derik de volgende dag weer naar school en naar zijn werk moest. Hij zou wel vroeg thuiskomen uit school en twee uurtjes door kunnen brengen met mij voor zijn werk, maar ik zei dat ik nog niet wist of ik dan wel thuis zou zijn. Misschien zou ik weg zijn voor hij thuiskwam. We spraken af dat we wel zouden sms'en.

Vrijdag

Ik had heel slecht geslapen (door de jet lag of doordat Derik in het huis was?), maar het was de dag dat ik besloten had om naar Downtown LA te gaan, dus ik moest niet te laat opstaan. Ik at mijn cereal, deed een handwasje, hing de dingen te drogen aan een hek dat re-de-lijk schoon was en vertrok. Bij de bushalte was een telefoonwinkel waar ik een prepaidkaartje kocht. Jaja, ik heb een Amerikaans nummer! Mij werd verteld dat ik 10 cent per sms betaal (best goedkoop, dat is zo'n beetje 8 cent in euro's en dat voor een prepaid), en ik kon mijn tegoed gratis opvragen door naar een bepaald nummer te bellen, dus dat klonk prachtig. Wat blijkt nou, je betaalt hier ook als iemand jou een sms stuurt of als iemand jou belt! En belletjes kun je negeren, maar sms'jes niet. Mijn nummer zal ik dus niet kenbaar maken aan veel mensen, anders raak ik zo door mijn tegoed heen.

Ik nam bus 3 en stapte weer over bij de mall, waar ik bus 1 moest nemen. Die kwam na een half uur en ik zat naast een Afghaanse vrouw die familie heeft in Duitsland, die nog nooit van the Netherlands, noch van Holland, noch van Amsterdam heeft gehoord en die erg slecht Engels sprak. Heel grappig was het dat ze op een gegeven moment vroeg of ik een woordenboek mee had! Ik weet het, mijn Engels is niet perfect, maar als ik iets niet begrijp, dan vraag ik gewoon door naar wat het betekent en als ik niet op een bepaald woord kom, dan leg ik het in andere woorden uit. Ryan (met de sik) dacht dat ik uit een Engelstalig land kwam! Dus ik moest wel om de vraag lachen.

< Ik zit nu in de achtertuin van Celina, naast het zwembadje. Ik had twee boterhammen met pindakaas gemaakt (jeee geen cherios) en de hond heeft er 1 van opgegeten (ja, ze hebben hier ook een hond, maar die zit nooit binnen, dus het ruikt er niet naar hond). Het zonnetje schijnt lekker en ik krijg al een goed kleurtje. Dat even tussendoor..>

De busreis naar het centrum van LA (met de wolkenkrabbers) duurde 5 kwartier. Ik heb er de openbare bibliotheek gezien, ik heb er gepraat met een donkere hobo die met consumptie sprak en ik was blij dat ik mijn eten al bijna op had en al voldaan was (de hobo had wel een koffie gekocht en hij had een telefoontje. En volgens eigen zeggen was hij advocaat geweest en doet hij nu iets anders (ik ben vergeten wat), dus hij was waarschijnlijk geen hobo, maar hij had wel aparte praatjes over vrouwen en het innerlijk en relaties. Het was amusant, maar zodra hij wegliep, ben ik ook weggegaan. Om even een andere omgeving op te zoeken. Tegenover de bibliotheek heb je de Spaanse trappen, ze zijn smaller dan die in Rome, maar toch leuk om te zien en om erop naar boven te lopen. De bibliotheek kon je vanaf daar leuk op de foto zetten, een laag geel gebouw tussen 2 wolkenkrabbers. Jammer dat ik tegen de zon in moest fotograferen.

Vanaf de bibliotheek liep ik richting het westen, naar een wolkenkrabber die uit 5 cilinders bestaat. Ik liep eromheen en had het wel gezien, dus ik zette koers naar Broadway. Die is aardig vervallen, het kon zich (volgens mijn boekje) vroeger meten met die in New York. Daar heb ik nooit over gelopen, maar aan deze Broadway waren bijna alleen maar goedkope kledingwinkels, lelijker dan onze Amsterdamse Nieuwedijk, gerund door Mexicanen. Helemaal aan de noordkant was een theater waar vroeger premières werden gehouden en die onlangs is opgeknapt. Tegenover dit theater is het Bradburry gebouw welke ongeveer een eeuw geleden is gebouwd. Meneer Bradburry had de opdracht gegeven aan en architect om een gebouw te ontwerpen die niet van die tijd was, maar die gebouwd zou worden in een stijl die 100 jaar later gebruikt zou worden. Een beetje Jules Verne-achtig. Het gebouw ziet er eigenlijk een beetje uit als een mooi groot bruinrossig pakhuis. Heel simplistisch. Het was nog steeds lekker zonnig weer, en wat te laat om ook nog naar Hollywood te gaan, dus ik besloot dat later te gaan doen. Ik had nog wat gebouwen in downtown die ik nog moest zien, zoals het stadhuis, de rechtbank, de Disney Concert Hall, de ontzettend nieuwe en moderne kerk 'Our Lady of Angels' en toen ik achter me keek, zag ik heel in de verte de Hollywoodletters. Ik had ze al in het donker gezien, vanaf Griffiths Observatory, maar dit is toch anders hoor.

Het was een hels karwei om de bus te vinden om terug naar huis te gaan. Bij Union Station (het treinstation) wist niemand het me te vertellen. Een Aziatische man moest dezelfde bus hebben, dus die liep achter me aan. Hilarisch haha. Ik haalde de bus en zou een half uur later aankomen op een busstation waar Derik me zou opwachten. Uiteindelijk heeft hij me daar een half uur kou laten lijden. Hij was namelijk zijn hond aan het wassen (wat niet geholpen heeft.. :)). Het was tien minuten rijden met de auto en toen we aankwamen, bleken zijn oom en tante onverwachts te zijn thuisgekomen. Wat een opluchting! Gezelligheid! Maar nee hoor, Derik freaked out! We zaten in de auto en alles wat hij kon uitroepen was "hoe kunnen ze me dit aandoen?!?!". Ik vroeg wat hij bedoelde. Nou, gewoon, dat ze het hem niet hadden verteld dat ze zouden komen. Hoe ze hem dat konden aandoen!! Ik moet zeggen, de oom was een beetje gek. Hij heette mij ongeveer 23 keer 'welcome to the United States'. Ik sliep als een roos die nacht en Celina zou me ophalen om 9 uur 's morgens op zaterdag, maar nu kon ze met een gerust hart later komen.



Samenvatting

Op donderdag ben ik in mijn eentje met de bus naar Redondo beach gegaan en heb leuke mensen ontmoet. Ik heb er ook voor het eerst mijn voeten in de Grote Oceaan gestoken en er dolfijnen gezien. Fantastisch.

Donderdagavond ging ik met Derik mee naar de Valley, omdat hij daar bloedplasma geeft. Dat doet hij twee keer per week en hij vangt er 75 dollar per keer voor. Erna gingen we naar Griffiths Observatory waar we leerden over het sterrenstelsel en eenmaal buiten zag ik dat 'De Grote Beer' hier 'op z'n kop staat'! Heel grappig om te zien (en jammer dat het zo moeilijk is om het op de foto te zetten). We reden via Hollywood Boulevard naar huis.

Vrijdag ging ik naar downtown LA en heb er mooie gebouwen (en wolkenkrabbers) gezien. De busreis duurde 5 kwartier, maar ik heb gezellig gekletst met de buschauffeuse, dus dat was het waard. 's Avonds kwamen Deriks oom en tante onverwachts thuis en Derik was 'not amused'. Ik sliep juist als een baby die nacht.

Zaterdagochtend ben ik opgehaald door Celina en heb ik fantastische mensen ontmoet en leuke dingen gezien. Meer daarover in mijn volgende bericht.

Love, Britta