San Diego - part 2 - Tijuana.. Never nooit meer

Hallo vrienden,

Hieronder vinden jullie het verhaal over de spannendste dag die ik heb ervaren tijdens mijn reis (en misschien wel de spannendste dag van mijn leven). Enjoy..

Dinsdag 29 maart

Arturo, lange Dan, Dan en ik vertrokken rond 1 uur 's middags naar het trolleystation om de trolley te pakken naar de Mexicaanse grens. De trolley van San Diego is een kruising tussen een (Amsterdamse) tram en een (Amsterdamse) metro. Arturo's ouders komen uit Paraguay, dus hij spreekt vloeiend Spaans, wat goed van pas kwam in Tijuana. Arturo houdt ervan om het gevaar op te zoeken, dus hij wilde perse door de niet-toeristische straat lopen. De straat liep evenwijdig aan de toeristische straat en was best ruim en overzichtelijk, dus we liepen maar met hem mee. Lange Dan had honger (hij heeft wel 5 keer eten gekocht tijdens de hele trip) en wij lustten ook wel wat ´one dollar taco´s´, dus we zochten naar een kraampje aan de weg waar ze dat verkochten. Normaliter zou ik geen voedsel op straat kopen, maar Jessica (huisgenoot van Celina) had het me aangeraden. Ze waren zalig! We weken nog even uit naar een kathedraal die ik graag wilde zien. Het was interessant, ze hadden onder andere een barbiepop staan die Maria moest voorstellen. Heel apart..

In het zuidelijke gedeelte van het 'centrum' stond een enorme grote vlag, daar wilde Arturo ook naartoe. Tja, en wat Arturo wil doen, doen we.. Vreselijk irritant.. Maar goed, we wilden niet uit elkaar gaan, want dat is onveiliger. Dus we liepen naar de vlag. Op de terugweg (het was ondertussen half 5 en we wilden voordat het ging schemeren terug zijn op Amerikaans grondgebied) wilde ik graag door 'downtown Tijuana' lopen, waar wat leuke moderne architectonische bouwwerken zouden zijn, maar Arturo wilde die toeristenstraat nemen (wat er hetzelfde uitzag als die eerdere straat..). Beide Dan's hielden zich afzijdig (ze wilden niet uit elkaar gaan), en damn, wat werkte die Arturo me op de zenuwen. Uiteindelijk was duidelijk dat nog steeds Arturo's wil wet was, dus ik besloot de bigger person te zijn en we namen de toeristenstraat. Op een gegeven moment zagen we de fameuse ezel die geverfd was als een zebra (zo zielig...), zie de foto op mijn Hyves.

Aan het einde van de straat kon je rechtsaf slaan en dan zou je na een kleine 500 meter een groot betonnen parkeergaragegevoelgevend donker bouwwerk tegenkomen waar je door naar boven moest lopen (via een trap of via een 'ramp' (zo'n hellend stuk wat je nodig hebt als je met een rolstoel bent)) om naar de grens te gaan. Dan en ik hadden het wel gezien en wilden naar huis, maar Arturo wilde graag een stukje naar het noorden lopen, want dat zou spannend zijn!! Het noorden stond bekend om z'n criminaliteit, prostitutie en drugshandel.. Daar hadden Dan en ik helemaal geen zin in, maar lange Dan besloot met Arturo mee te gaan (ik weet niet of hij dat deed, zodat Arturo niet alleen ging, of omdat hij zelf ook wilde gaan). Dan en ik zouden een kwartier wachten aan het begin van de straat. Daar stond een groot monument (Monumento del Reloj, 'klok monument') dat bestond uit een grote boog. En toen begon het gedonder....

Een Mexicaanse man kwam bij ons zitten en begon tegen ons te praten in 'gebrekkig' Engels. Na paar zinnen zei Dan al "we're not interested". Hij bleef toch doorpraten, het was een lang verhaal en ik dacht op een gegeven moment 'get to the point already'. Hij vertelde warrig over 'duizend dollar' en 'ze hebben al papieren'. Dus ik zei: "Vraagt u ons nu om mensen over de grens te smokkelen?". Hij zei ja. Dan zei meteen: "Well, we're not interested and even if we were; we don't even have a car here". De man zei "oh, okay" en ging toen weg. Hij vroeg nog wel of we op huwelijksreis waren (alsof je in Tijuana op honeymoon gaat hahaha), hoe kwam hij op het idee?! We zeiden maar van ja. Dat was wel grappig.

Binnen een halve minuut kwam een net uitziende man (dressed in black, neat shoes) bij ons en vroeg geïnteresseerd in perfect Engels "What did he want?". We vertelden het hem, waarop hij zijn jasje een beetje opende en zei: "You're going to see me arrest him, we've been on him all day". Wij vonden het best, maar toen zei hij ineens: "You know, I could also arrest you, just for talking to him". Ik schrok me dood en begon meteen te huilen en te vragen "Can't we just.. Can't we just leave?". Hij zei streng: "Don't cry" (wat natuurlijk niet hielp..). Ik dacht eraan hoe ver ik verwijderd was van mijn eigen land en ik dacht ´This is it, de rest van mijn vakantie zal ik in een Mexicaanse gevangenis zitten´. Toch raapte ik mezelf weer gauw bij elkaar..

We hadden de Mexicaanse agent dus net verteld dat we duizend dollar aangeboden hadden gekregen om mensen te smokkelen, toen hij dreigde ons te arresteren. Hij vroeg ook "How much money do you have on you?". Dan had niets, want ik had hem gezegd dat hij wel wat van mij kon lenen en ik had het weinige geld dat ik mee had (zo'n veertig dollar, dus dertig euro), verdeeld over de verschillende vakjes van mijn tasje en mijn beha. Dus ik zei dat ik vijftien dollar bij me had (lang geen duizend dus, ik dacht dat het daarom ging, dat hij wilde weten of we een verdacht bedrag op ons hadden). Hij verstond vijftig, dus ik opnieuw "nee, vijftien dollar". En toen zei hij: "What are you doing sitting here anyway?". Ik wilde me zo weinig mogelijk verdacht laten klinken en gaf aan dat onze vrienden naar noord-Tijuana waren. Ik keek constant voorbij de agent, in de hoop dat ik Arturo en de lange zou zien aankomen, maar ze waren in de verste verte niet te bekennen....

Toen zei de agent: "I've seen you taking pictures of government buildings, so you need to give me your camera". Ik vond het maar vreemd, ik had wel foto's genomen bij die grote vlag en daar stond een grote muur omheen met bewakers met grote geweren, maar hoe kan de agent weten dat we daar foto's hadden genomen?? Ik pakte mijn camera, zette het aan en hield het bandje om mijn pols. Ik wilde hem wel laten zien dat ik geen foto's had genomen van overheidsgebouwen, maar hij zei dat ik hem de camera moest overhandigen. Ik zei: "I need to see some identification first". Hij zei dat hij dat niet kon geven. Ik zei: "But why do I need to give you my camera, we didn't do anything wrong?". Hij zei: "Who do you think they will believe?". Ondertussen zei Dan dat ik hem de camera moest geven.. De agent vroeg ook "Is it worth your freedom?" en "If you don't co-operate, I'm gonna have to call it in and then you will be put in the Mexican jail and you will be seperated". Om dat laatste moest ik wel lachen en ik zei: "Oh well, we just met 36 hours ago, so that's okay". Hij zei nogmaals dat ik mijn camera moest geven en ik zei nogmaals dat ik wilde dat hij zich identificeerde. Hij zei: "I'm undercover so I can't do that, it's for my own safety". Ik zei: "But how do I know I can trust you? How do I know you're a real cop? How do I know you're not just gonna run off with it?"......

Toen pakte hij zijn walky talky en zei: "Well, I warned you, I'm gonna call it in now". En wat denk je, hij slaat het klepje open en ik zie onderaan het apparaatje het merk 'Verizon' staan!! Dat is een telefoonprovider (ik ben met Celina twee keer naar een Verizonwinkel geweest, dus ik herken het merkteken uit duizenden). Ik zei het tegen Dan en hij zei tegen de man: "Welllll, we're gonna leave now". En toen stonden we op en liepen we weg!! Het was een oplichter!

Nu jij dit zo leest, zul je wel denken "Britta, had je dat dan niet al door toen hij vroeg hoeveel geld je bij je had en toen hij je camera wilde zodra hij doorhad dat je weinig geld bij je had?!". Maar als je daar zo zit, terwijl de zon al best laag hangt, en je geen enkele blanke om je heen ziet, dan weet je niet wat je moet geloven. Arturo had al wat op internet gelezen over dat de politie in Mexico niet te vertrouwen zijn.. En ik heb best wel respect voor autoriteit.. Gelukkig zijn we er niet ingetrapt (tenminste, ik niet.. Als het aan Dan had gelegen, dan was ik de camera kwijt die je me gegeven hebt Niek.. Ben ik even blij dat ik voet bij stuk hield!).

Nu denk je dat we veilig zijn, maar nee hoor...

We liepen die 500 meter richting de grens. Het was best een leuk straatje, met veel eettentjes en dus ook veel mensen die ons in hun restaurant wilden hebben. Ik zei steeds "No gracias" en we liepen zo snel mogelijk door. Aan het einde, vlak voordat we dat donkere bouwwerk door moesten, waren er nog eens twee mannen (van 35 en 45 jaar ongeveer) die in het Spaans begonnen tegen ons. Ik weer "No gracias", maar ze liepen achter ons aan, het donkere stuk in.. Ze liepen erg dicht op ons en ik maande Dan om een stukje terug te lopen, zodat we in ieder geval in het 'daglicht' zouden staan (het was nog niet heel schemerig, maar het werd al wel frisser). De mannen hadden het door en de één zei iets tegen de ander waarop ze in plaats van via het hellende vlak, juist via de trap omhoog gingen. Dan en ik liepen snel het eerste deel van het hellende vlak op, want daar waren twee kraampjes met twee vrouwen die sieraden verkochten. Ik wilde daar tijd rekken, want ik dacht dat die mannen ons misschien wel op stonden te wachten op de eerste verdieping.

Ik keek naar oorbelletjes en vroeg hoeveel ze kostten. Ze waren 5 (Amerikaanse) dollar, dus best goedkoop (en waarschijnlijk made in China.. ;)). Ik vond ze op zich niet zo mooi, maar ik bleef kijken. Ik vroeg Dan welke hij mooi vond, maar hij kon zich niet concentreren. Hij kon niet wachten om terug te zijn in zijn eigen land. Ineens zei de vrouw dat de oorbellen 3 dollar waren (ik hoefde dus niet eens af te dingen, dat deed ze zelf voor me haha), dus ik kocht leuke oorbelletjes. Daarna liepen we verder naar boven. En wat denk je..... Ineens zien we de twee mannen gearresteerd worden door de echte Mexicaanse politie! We hebben geen idee waarom, maar we denken dat het maar goed is geweest dat we even gewacht hebben met doorlopen naar de grens :)

We liepen hard door naar de douane en probeerden Arturo te bellen om te zeggen dat we al weg waren gelopen (we hadden trouwens wel echt twintig minuten gezeten bij dat monument, met die oplichter, dus ze waren laat). Arturo had zijn telefoon uitstaan. Lange heeft wel een telefoon, maar hij heeft er geen beltegoed op staan en als je geen tegoed hebt, dan kun je ook geen telefoontjes ontvangen, zoals ik al eens eerder heb uitgelegd. We konden de jongens dus niet bereiken. Toen we in de rij stonden, wilde Dan het verhaal kwijt aan iemand en hij vroeg aan een man die achter ons stond of hij Engels sprak. "Natuurlijk!" zei de man :) Dus Dan deed ons verhaal en we vroegen de man of hij wel vaker in Tijuana kwam. Hij vertelde dat hij er iedere (!!) dag kwam en hij had dit nog nooit meegemaakt.. Het was een vriendelijke man, dus ik voelde me veilig in de rij. Op een gegeven moment kwamen Arturo en lange aangehold en Arturo wilde ons knuffelen.. We vonden het nogal apart, maar okee, we gaven hem een knuffel en toen liepen ze terug naar achteren, om aan te sluiten in de rij.

Omdat Dan met zijn rijbewijs en geboortebewijs de grens over wilde en ik met mijn paspoort, moesten we in verschillende rijen staan. Ik vroeg aan de man waarom hij iedere dag naar Tijuana ging. Hij vertelde me dat hij dat deed voor de heroïne. Nice.. Die had ik niet zien aankomen. Dan's rij was heel kort, maar het duurde heel lang voor de mensen voor hem erdoorheen waren. Mijn rij was heel lang, maar het ging heel snel. Uiteindelijk kwamen we bijna tegelijkertijd door de douane. En toen moesten we nog een half uur wachten op lange en Arturo.

Het verhaal van lange Dan & Arturo:

Toen wij net bij de oplichter vandaan waren gelopen, kwamen lange Dan en Arturo aan op het plein waar we hadden zitten wachten. De oplichter wist dat er twee toeristen uit 'noord' zouden komen en liep meteen af op Arturo. Hij vertelde over dat hij Dan en mij had opgepakt en dat we vrij zouden worden gelaten voor veertig dollar per persoon. Arturo zei dat hij slechts drie dollar op zich had en dat hij het wel zou regelen bij de grens. De oplichter had dus door dat hij niets kon krijgen bij Arturo en wilde met lange Dan praten (die stond er niet bij toen Arturo met de oplichter sprak). Arturo wilde eerst met lange praten, maar dat mocht niet van de 'agent'. Lange had slechts 15 dollar bij zich en de 'agent' zei: "Okay, for 15 dollars you can get the boy back, because he wasn't making any trouble. But the girl was lippy, so she's screwed". Lange gaf het geld en de 'agent' zei: "Meet me around the corner in a few minutes", waarna hij wegliep. Lange had toen door dat hij opgelicht was..

Dit verhaal vertelde Arturo en lange Dan ons toen we in de trolley terug naar huis zaten. Wat een verhaal, hè! Arturo zei dat die oplichter wel heel goed was, want hij kon ons goed beschrijven; blijkbaar kom ik lippy, oftewel mondig, over.. Zo ken ik mezelf helemaal niet.. En Dan werd beschreven als relaxed, dat klopt ook wel.

Nu denken jullie vast: Dit is goed afgelopen. Maar het ergste moet nog komen...

De volgende ochtend startte Lange Dan zijn laptop op en opende zijn Skype. Aangezien hij nooit tegoed koopt voor zijn telefoon (ik denk dat hij zijn telefoon alleen gebruikt als camera), belt hij altijd via Skype met zijn ouders. Op Skype zag hij dat hij veel oproepen had gemist van zijn ouders. Waarom, nou, om het volgende:

Midden in de nacht was zijn moeder gebeld door de oplichter! Lange Dan had ons niet verteld dat hij ook zijn telefoon aan de oplichter had gegeven in ruil voor Dan (zelfs Arturo wist dat niet). In zijn telefoon stond onder andere het telefoonnummer van zijn moeder. De oplichter heeft dus gebeld naar lange Dan's moeder en gezegd dat hij een Mexicaanse agent was, dat hij haar zoon had, omdat hij drugs aan het smokkelen was in Mexico ofzo, en dat hij duizend dollar wilde! Het was best geloofwaardig, vertelde lange ons later, want hij is wel vaker vanwege drugs met de politie in aanraking gekomen.. Gelukkig hebben ze niet die duizend dollar betaald, maar heeft lange Dan's vader de FBI gebeld. Nog voordat die bij ons thuis waren gekomen, had lange al zijn Skype geopend en is alles goedgekomen. Maar wat een dramatische nacht moet het zijn geweest voor zijn ouders!!

Nou mensen, de moraal van dit verhaal is:
Ga niet naar Tijuana, want het is helemaal niet interessant, en als je wel gaat: gewoon doorlopen en niet uit elkaar gaan (of maak zo snel mogelijk een U-turn terug naar de VS ;)).

Liefs, Britta