Flight and arrival

Vrijdag 2 november

Vandaag is de dag dat mijn zesweekse reis door het oosten van de Verenigde Staten zal aanvangen. Het is een dag van gelukjes en baalmomentjes. Ik heb, mede dankzij mijn alleen maar erger wordende verkoudheid, heel erg slecht geslapen: volgens de Android app op mijn telefoon heb ik slechts anderhalf uur geslapen. Mijn koffer, welke gelukkig helemaal niet zwaar is: 15 kilo, terwijl er een maximum geldt van 23 kilo, rol ik, met daarbovenop mijn handbagage: een weekendtas, gehaast richting station Hoorn. Het miezert dus in mijn andere hand houd ik mijn paraplu en omdat ik weer eens te laat ben, draag ik tevens mijn huissleutel in mijn hand en stress ik omdat ik bang ben dat ik (1) mijn trein niet zal halen en (2) mijn OV chipkaart niet zal kunnen vinden.. Ik ga voor de stoptrein van 7:29 uur die rechtstreeks naar Schiphol ging. Dit scheelt een hoop gesleep en die trein neemt Jorine ook, wat een leuke start zal zijn van de dag.

Jorine staat te wachten en ik ben ruim op tijd. Althans, dat denk ik. Eigenlijk ben ik slechts anderhalve minuut voor het vertrek van de trein aanwezig, maar de trein is verlaat. Jorine neemt toch maar de trein van tien minuten later, terwijl ik blijf wachten op mijn stoptrein. Ik stap in de stoptrein wanneer deze met een vertraging van een kwartier aankomt. Op zich ben ik ruim op tijd; mijn vlucht naar Washington Dulles airport vertrekt pas om 11:05 uur, dus ik hoef me niet bang te maken dat ik mijn vlucht zal missen. Toch, wanneer de trein stil gaat staan midden in de Westfriese weilanden, word ik een beetje zenuwachtig: wat als de machinist zo omroept dat we allemaal uit moeten stappen? Gelukkig rijden we vervolgens gestaag door en met een vertraging van een half uur kom ik aan op de luchthaven.

De check in verloopt niet geheel vlekkeloos, ik kan mijn boarding pass niet bij de machine halen aangezien ik de melding krijg dat mijn 'ticket and itinerary' niet overeenkomen, maar er zijn bij de United Airlines balie geen wachtenden voor me waardoor ik erg vlot mijn boarding pass kan krijgen en mijn bagage kan droppen (welke volgens UA 16,5 kilo weegt (hmm, misschien weeg ik toch meer dan 55 kilo?)).

Ik loop in een minuut of tien naar mijn gate en zit binnen no time op mijn plek achterin aan het raam in het vliegtuig. Het is een erg drukke vlucht, maar toevallig is er tussen een, van origine Zuid-Koreaanse, man uit North Carolina en mij een plek vrij. Dat betekent iets meer beenruimte, wanneer ik schuin ga zitten (wat weer goed van pas komt met mijn ontstoken zere knie). De man en ik wisselen een paar woorden over het doel van onze reis, waarna ik nog even telefonisch contact opzoek met mijn moeder. Ik whatsapp en sms nog even naar wat vrienden en zet daarna mijn telefoon uit.

Het vliegtuig vertrekt op tijd en ik kijk twee leuke films (People Like Us en The Social Network). Daarna slaap ik een uurtje, waarna ik mijn boekje USA Oost van Marco Polo tevoorschijn haal en wat tips lees, waarvan ik de meest interessante overschrijf in mijn mooie little black book.

Na nog een aflevering te hebben gekeken van How I Met Your Mother, zet de piloot de daling in en naderen we Washington Dulles airport.

Na een groot aantal lange rustige gangen door te lopen, kom ik aan bij een paar kiosken waarin de douane zit. Mijn visum wordt gecontroleerd en ik moet alle tien mijn vingerafdrukken afgeven (vorig jaar sprak de man die mijn vingerafdrukken afnam in Houston niet zo goed Engels en ik verstond steeds 'Done' in plaats van 'Thumb', maar deze man kon goed articuleren en kwam redelijk vriendelijk over, niet zoals die van vorig jaar).

Na nog twee gangen te zijn doorlopen, kom ik aan bij de bagageband, waar ik na tien minuten mijn rode koffer met regenboogband eromheen als tweede zie aankomen. Tegen een Nederlandse meid (ze was echt een kaaskop dus er was geen twijfel over mogelijk) zeg ik 'wat fijn dat de koffer zo snel al komt', waarop zij antwoordt dat we nu maar moeten afwachten of de connecting flight ook goed zal verlopen. Ik moet nog door naar Boston, dus ik denk 'ja, ze heeft een punt'.

Er staat geen rij bij de balie waar je langs moet om aan te geven wat 'the nature is of your visit'. Het lijkt een aardige jongen. Ik geef aan dat het gaat om een vakantie en antwoord zijn andere vragen met antwoorden als 'zes weken' 'ja, ik heb een retourticket geboekt' en 'ik werkte tot vorige week bij een bank in Nederland'. Daar gaat het mis. 'Heb je nu geen baan?' vraagt hij. Ik geef aan dat ik dat op dit moment niet heb nee. Had ik nou maar gelogen..

Ik moet naar een andere balie, waar een kille jonge man van een jaar of dertig staat die me allerlei vragen stelt. Ik geef antwoord op al zijn vragen, behalve dan dat ik dit keer niet in de verleden tijd over mijn werk bij de ING praat, maar in de tegenwoordige tijd. Hij vraagt nog naar de inhoud en ik geef aan dat het een support baan is en dat het erg internationaal gericht is.
Hij vraagt me over mijn reis. Ik geef aan dat ik 6 weken ga reizen en noem de steden op die ik ga aandoen. Hij vraagt of ik mensen ken. Ik zeg van niet, behalve dan een vriendin die tien dagen in New York zal zijn. Vervolgens komt hij met hele rare reacties zoals 'that does not make sense'. Ik geef aan dat ik tien dagen New York niet genoeg vond en dat ik ook zuidelijker ga: omdat ik ook iemand ga opzoeken in Georgia. Hij vraagt waar in Georgia, dus ik noem de plaats Statesboro, waar Jenny woont (bij wie ik in Utah heb gecouchsurft vorig jaar).
Hij vraagt hoeveel geld ik bij me heb, waarop ik antwoord dat ik 100 dollar bij me heb. HIj vraagt me hoe ik met 100 dollar ga proberen rond te komen, dus ik moet uitleggen dat ik een credit- en een debitcard heb en mijn hele leven al spaar, dus deze zes weken echt wel door kan komen.
Hij geeft aan dat hij absoluut niet snapt dat ik alleen ga reizen en vraagt me of ik me niet eenzaam ga voelen. Ik geef aan dat ik vorig jaar drie maanden in mijn eentje heb gereisd en dat ik sociaal genoeg ben om snel in contact te komen met mensen, waardoor ik me dus niet eenzaam zal voelen. Hij zoekt en zoekt in zijn systeem en in mijn paspoort. Ik leg uit dat de reis van vorig jaar plaatsvond voordat dit paspoort was afgegeven. Hij zoekt verder in zijn systeem, vraagt me wanneer ik er precies was, en plotseling vraagt hij me waarom ik in Tijuana ben geweest. Blijkbaar heeft hij mijn reis gevonden. Aangezien ik het niet goed over vind komen om te zeggen dat het mijn doel was om een stempel van de Mexicaanse douane in mijn paspoort te krijgen, leg ik uit dat ik te horen had gekregen dat daar het eten zo lekker en autentisch was. Hij zegt dat de taco's in San Diego net zo smaken als die in Mexico en dat vooral ik, als buitenlander zijnde, het verschil toch niet zou proeven. Daar ga ik tegenin en ik zeg dat dat net zoiets is als dat hij zou zeggen dat je niet naar China hoeft te gaan voor Chinees eten. Daar gaat hij niet op in. Ik geef aan dat Tijuana achteraf gezien toch niet een plaats was waar ik heen had moeten gaan, vanwege alle dingen die zich daar afspelen. Hij vraagt wat er gebeurd is dan, waarop ik uitleg dat mij daar niets is overkomen, maar dat ik daarna verhalen over Tijuana in de krant heb gelezen over lijken die gevonden waren. Ik probeer een beetje een ´gezellig´ gesprek met hem aan te gaan, zodat hij me zal vertrouwen en me makkelijker zal laten gaan, maar dat lukt niet.
Hij vraagt naar mijn woonsituatie. Ik zeg dat ik in een huis woon, en ik probeer specifieker te zijn, dus ik noem het een bungalow. Hij probeert me te verbeteren en zegt 'we call that an apartment', dus ik zeg: zelfs een woning met 4 verdiepingen? Hij verwacht blijkbaar niet dat ik zo luxe woon en ik denk alleen maar ´Britta, laat het nou even mooier klinken dan het is, dan zal hij me misschien minder wantrouwen en inzien dat ik echt niet de intentie heb om illegaal in de VS te komen wonen'. Hij vraagt of de woning van mij is, waarop ik antwoord dat het een 'rental' is, maar ik verzuim uit te leggen dat het anti-kraak is.
Hij vraagt of ik getrouwd ben, of een relatie heb. Waarschijnlijk is dat weer een vraag waarop ik gewoon zou moeten liegen, maar naar alle eerlijkheid antwoord ik dat ik single ben. Hij vraagt of ik niet een Amerikaanse vriend heb. Ik zeg nee en kom (als het goed is) over alsof ik daar ook absoluut geen interesse in heb.
Elke keer na een rare reactie van hem, zoals de vraag 'maar waarom ben je hier dan', probeer ik aan te geven dat ik hier ben, omdat zijn land zo mooi is, maar ondertussen krijg ik de neiging om te zeggen dat ik me er nu absoluut niet welkom voel en het jammer is dat de mensen er blijkbaar niet zo mooi zijn.. Hij verpest het nogal voor de rest van de Amerikanen. Desalniettemin houd ik in mijn achterhoofd dat dit nou eenmaal zijn baan is. Als er een terrorist voor hem staat, dan moet hij ook zijn mannetje staan en hem uithoren. Dit is niet anders. Behalve dan dat ik er niet uit zie als een terrorist.

Hij gaat mijn bagage doorzoeken en vraagt of er iets scherps in zit. Ik word wat brutaal en zeg 'in die tas niet nee'. Ik wil hem uitdagen. Na tien seconden hapt hij pas en vraagt hij: 'waar dan wel'. Ik geef aan dat in mijn koffer een pincet zit en een nagelschaartje. Hij legt zowaar even uit waarom hij het vraagt: I do not want to be pinned', waarop ik natuurlijk meteen inhaak en slijmend zeg 'I would not want you to get pinned either'. HIj blijft kil, maar zegt wel dat dat nog nooit eerder tegen hem gezegd is. Hij gaat erg uitvoerig te werk. Al mijn mooi opgevouwen sokken, ondergoed, kleding. Al mijn georganiseerd opgeborgen opladers, als mijn stapels reisboekjes: het wordt allemaal doorzocht. Elke zak, elke bladzijde. Het valt me nog mee dat hij niet de sokken één voor één binnenstebuiten keert.

Op een gegeven moment lijkt hij zich iets te ontspannen. Hij merkt mijn gesnotter op en vraagt me of ik ziek ben. Ik geef aan dat ik verkouden ben. Ik mag mijn spullen weer pakken en doorreizen.

Ik loop richting uitgang, daar moet ik mijn ingevulde visumformulier afleveren en mag ik doorlopen om naar mijn volgende vlucht te gaan.

Het valt me op dat het ontzettend rustig is op dit vliegveld en ik besef me nogmaals dat ik in de hoofdstad van de VS ben aangekomen. Misschien dat het om die reden is dat ik zo streng ben aangepakt.

Ik loop verder met mijn koffer en leg deze weer op de band om in te checken. Ik loop door en word opgevangen door zo'n typisch overdreven enthousiaste en vriendelijke man, waar ik het dan toch wel weer warm van krijg. Hij legt me uit waar ik naartoe moet lopen en wenst me een goede reis.

Na mijn gate te hebben gevonden, pak ik mijn laptop en begin ik mijn belevenissen te typen, terwijl ik luister naar Amy Winehouse. Na ongeveer drie kwartier is het tijd om te boarden. Ik snotter en nies en een vrouw naast me geeft me heel vriendelijk een spray ter grootte van een pen, waarin desinfecterend spul zit. Ik mag het houden.

Ik neem een theetje, een jus d'orange en ik type dit af. Terwijl ik dit type, dalen we in Boston.

Op de luchthaven van Boston heb ik snel mijn koffer te pakken. Zonder moeite kom je buiten, je komt helemaal geen douane meer tegen. Nu moet ik naar mijn hostel, welke in Chinatown zit, dat is het zuidoosten van het centrum van Boston. Je kunt daar komen met de metro. Ik ben van plan om een zevendaagse metropas te kopen van USD 18, ookal ben ik er maar 5 dagen, want op deze manier hoef ik me helemaal geen zorgen te maken hoe vaak ik in de metro stap. Ik wacht op de gratis shuttlebus die me naar het metrostation rijdt, waar ik op de blauwe lijn kan stappen Inbound naar Government Centre. Aldaar moet ik overstappen op de groene lijn Outbound richting Westbound. De tweede halte, Boylton, is mijn halte. Daar aangekomen is er alleen een trap. Voordat ik doorheb dat ik mijn koffer die trap op moet gaan tillen, staat er een meisje naast me die me vraagt of ik hulp nodig heb. Ik kijk haar aan en zeg 'ja graag, maar jij bent hier helemaal niet op gekleed'. Ze zag eruit alsof ze naar een feestje ging, met een hele mooie kledingstijl, alsof ze direct uit de jaren dertig is gestapt. Ze antwoordt met 'that's okay, honey!!!' en haar vriendje komt eraan 'will you please help her with her suitcase'. Jaja, zo galant, zij vraagt het voor haar vriendje. En daar ben ik blij om. Boven aangekomen miezert het een heel klein beetje. Ik loop langs het park van Boston, Boston Common, en zie na een minuut of vijf Stuart Street op een bordje staan. Ik sla linksaf de hoek om en zie daar Hostelling International uithangborden.

Eerst ga ik inchecken, daarna ga ik een rondje lopen. Ik moet naar de vijfde verdieping en ben blij dat ze een lift hebben. Ik slaap op een kamer met 7 andere meiden: 2 Duitse, 2 Japanse, een Nieuw-Zeelandse, een Italiaanse en 1 die zich niet heeft voorgesteld. Op het moment dat ik aankom, is alleen 1 Duitse aanwezig. Nouja, aanwezig, ze was bezig haar jetlag uit te slapen. Ik pak mijn spullen en stap onder de douche. Heerlijk de vlucht van me af wassen. Als ik onder de douche vandaan kom, zijn er meer aanwezig in de kamer. Ik raak aan de praat met de andere Duitse en ze vertelt me dat ze zes weken op reis is geweest en zondag terug naar Duitsland gaat. Ze heeft een heel andere route gedaan dan die ik van plan ben. Mijn maag begint te knorren en ik besluit naar buiten te gaan.

Ik zit in Chinatown, dus ik ga Chinees eten. Ik zie al wat restaurantjes, maar ik kies ervoor om nog wat door te lopen. Ik pak mijn kaart erbij en zie dat ik nog iets oostelijker moet voor Chinatown. Dat doe ik, maar naarmate ik verder loop, wordt het ongezelliger, donkerder en rustiger. Ik keer maar snel om en denk erover na om rechtsaf te slaan, maar aangezien dat het zakengebied is, is dat waarschijnlijk ook niet zo'n goed idee. Ik ga toch maar naar het eerste restaurant dat ik gezien heb, want ondanks dat ik een Mc Donalds, een Wendy's en een take away pizza place tegenkom, verlang ik naar een gezonde maaltijd.

Het is best gezellig in het Dumpling restaurant en ik mag plaatsnemen tussen een stelletje en een groepje jongeren. Niemand spreekt me aan, wat ik wel prima vind, en ik eet kip mango met witte rijst en ben 10 dollar kwijt. Ik breek mijn briefje vna 100 en leg twee dollar fooi neer, ondanks dat de service niet om over naar huis te schrijven was, maar ik had er ook gratis thee gehad, en de koers is goed: 12 dollar is ongeveer 10 euro.

Ik had me voorgenomen om nog een biertje te doen in een kroeg, maar verlang wel een beetje naar mijn bed. Het is ondertussen tien uur 's avonds geweest, dus het is drie uur 's nachts in Nederland. In onze kamer ligt een ander meisje al op bed, de rest is nog niet thuis.

Zaterdag 3 november

Na een redelijk goede nacht gemaakt te hebben (ik lag alleen rond 5 uur een uurtje wakker), word ik om half 9 wakker. Ik had graag meegegaan met de Harvard toer van 9 uur, maar slechts 13 mensen konden mee en het zat al vol. Ik had besloten om om 9 uur ook beneden te staan en te hopen dat iemand niet zou komen opdagen, maar nu is het te laat. Ik stap onder de douche, zoek mijn deo, zoek mijn paracetamol, bedenk me dat ik eigenlijk eerst mijn Amerikaanse telefoonnummer wil regelen en moet nog eten. Om 10 voor 9 kom ik in de ontbijtruimte aan. Wat een keuze! Ik pak een gewone bagel en een cinnamon and raisen bagel en doe ze in het broodrooster. Ik raak aan de praat met een Fransoos die hier is om vandaag een wedstrijd te spelen tegen studenten van MIT. Slimme gast dus. Hij heeft ook één of ander science themed t-shirt aan. Ik bedenk me nu pas, nu ik naderhand in de ontbijtkantine zit, dat ik eigenlijk toch had moeten vragen of ik niet mee zou kunnen kijken! Ik zou er waarschijnlijk niets van snappen, maar het zou wel ontzettend leuk zijn om mee te maken.. Ik ga zo maar even naar beneden om te kijken of ik hem nog tegenkom (zijn t-shirt is felgroen, dus dat zal wel opvallen).

Ik ga, met mijn met cream cheese besmeerde bagels, zitten naast de Japanse meisjes. Ze leggen me uit dat ze vanavond naar New York gaan en geven me een plattegrond van NYC, aangezien ze er toch al twee hebben. Ik haal nog een vanille yoghurt met vruchtjes en praat nog wat meer met hen. Ik sta op om een thee te halen en zie dat er een jongen bij ons aan tafel komt zitten met twee borden boordevol met eten: eentje met twee soorten vla en de ander met melk en chocoladesereal. Hij maakt een opmerking in de trant van 'je zult wel denken 'What's wrong with that guy?'' en hij legt uit dat hij er niet van houdt om twee keer te lopen. We raken verder aan de praat. Hij komt uit de buurt van Pittsburg Pensylvania en hij heeft rechten gestudeerd (undergrad aan Cornell en grad school aan Northwestern) en is nu hier om zijn appartment te regelen en zijn baan te starten aanstaande maandag. We praten over politiek en dat rechtse mensen in Nederland meer 'pro' abortus en homo huwelijk is dan links Nederland. Aangezien dit juist standpunten zijn van left wing Amerika, vindt hij dit erg verrassend. Hij vraagt me hoe het komt en ik geef aan dat rechtse mensen misschien meer individueel gericht zijn: als je veel werkt, verdien je veel en dat hoort van jezelf te zijn en als je gay bent, dan moet je dat lekker zelf weten. Hij, Andrew, kan zich daar wel in vinden. Andrew vraagt me of ik zin heb om vanavond met hem en een groep vrienden wat te gaan drinken die avond en hij geeft me zijn contactgegevens en wat tips wat ik vandaag moet gaan doen. Hij moet naar zijn meeting en ik haal mijn netbook om dit verhaal te typen.

Terwijl ik dit wil gaan uploaden, nies ik hard en word ik aangesproken door een jongen die schuintegenover me zit. Hij is een jongen uit India die nu al jaren in Philadelphia woont en hier voor een conferentie is. We praten en hij voegt me toe op Facebook, zodat we een kop koffie kunnen doen wanneer ik in zijn buurt ben. HIj vraagt me ook naar mijn plannen voor vanavond, aangezien hij met vrienden wat gaat drinken en hij me wil uitnodigen om mee te gaan. Wat zijn die Amerikanen in dit hostel vriendelijk zeg.

Nu heb ik mijn tweede kop koffie in de ontbijthal gepakt en zal dit gaan posten op waarbenjij.nu, waarna ik op weg ga naar de T-Mobile shop, waar ze hopelijk ook prepaid plan mini simkaarten hebben, want dat is het enige dat in mijn Samsung S3 past. Jippie, de zon breekt door!